Walang
mananalo kung magpapatuloy ang patutsadahan nina Bishop Socrates Villegas at presidential
candidate Rodrigo Duterte. Saang anggulo man tingnan, ang pari kailanman ay
hindi mananalo sa anumang diskusyon sa isang raskal gamit ang kanyang matatalim
na dila. Ang taong raskal din ay hindi mananalo sa mga argumentong naka-tuntong
sa etiko at moralidad. Milyong dipa ang layo ng mga karanasan at kaisipang
pinaghuhugutan ng kani-kanilang magkaibang opinyon. Ang paghuhubog sa
ka-taimtiman ng seminaryo sa paghuhubog sa ka-lumpenan ng lansangan ay magkaiba.
Hindi sila magkatapat at malayong-malayo sa maraming bagay.
Kumustahin
naman natin ang ating mga sarili bilang “dakilang
miron”. Sa panahong ito sa lipunang Pilipino, sa pagitan ng lider relihiyon at sikat
na astig, mas kapani-paniwala sa atin lalo na sa mga netizen, ang huli kaysa
sa una. Mas bilib tayo sa taong pranka, walang itinatago kahit na may masamang
asal, kaysa doon sa mga nasa loob ang kulo, wika nga. Lalo na kapag pumupustura
na sila ay mga moral beacon or guardian kagaya ng mga pari. Malakas ang loob ng
mga maka-Duterte kahit banatan ng kanilang idolo ang sa kanila ay mga makabagong
Damaso at ang Simbahang Katoliko dahil sapul nang maimbento nga naman ang
halalan sa bansa, walang bloc voting mula sa mga Katoliko. Mabuti pa sa INC mayroon. Watak-watak
tayo kagaya ng isinumpang kawan ni Zachariah sa pananaw natin sa paraan ng pagpapaunlad
ng bayan.
Kagaya
ng maraming pulitiko at mamamayang Katoliko sa bansa, dala nga ni Duterte ang
kanyang bayag sa bawat pakikihamok ng buhay pero hindi ang mga Turo ng Simbahan
sa pribado man o publikong pamumuhay. Sinakyan nito ang pandaigdigang salot na sex
scandal ng mga pari at ang pagtatanggi ng Simbahan sa mga elitista at
mayayaman, na may punto naman talaga si Digong sa mga isyung ito kaya dakila pa
rin ang tingin sa kanya ng kapanalig niyang mga mananampalatayang Katoliko. Kahanga-hanga ang
tapang ni Duterte dahil pati ang Simbahang Katolika ay parang grupo lang ng
rice smugglers niya kung tuligsain. Bagama’t nagmamano rin naman siya sa mga obispo at
pari. Hindi ba isa rin itong ka-ipokritohan kagaya ng kanyang paratang sa kanila?
Ang
mga laykong nagtatanggol sa Simbahan ang siyang dapat na manguna sa pagsalag kay
Digong at hindi ang mga pari at obispo. Abala ang mga pari at obispo sa parehong
pagpapayamang makamundo at kagalingang espiritwal at sa pagtatakip ng kani-kanilang mga
kapalpakan kaya huwag na natin silang abalahin. Dapat umagwat na sa eksena si
Bishop Villegas dahil lahat ng kanyang mga aksyon at aktuwasyon sa panahong ito
ay mababahiran ng political partisanship. Bakit? Una, si Villegas ay kilalang
protégée ni Jaime Cardinal Sin na kilalang taga-suporta ni Corazon Aquino,
nanay ni Pangulong BS Aquino III. Kung ating matatandaan, hindi ba’t si Bishop
Soc din ang nagsabi noon na ang yumaong si Tita Cory ay maihahalintulad sa
isang santo? Hindi natin mai-aalis na isipin ng mga taga-suporta ng ibang
kandidatong pampanguluhan na ang obispo ay maka-Roxas dahil sa personal na
ugnayan nito sa mga Aquino. (Hindi nga ba?)
Huminto
man si Duterte sa pagbanat sa mga pari at pagkaladkad sa mga iskandalo ng Simbahan
para sa kanyang interes sa pulitika, malamang na pailalim siyang ikakampanyang huwag
iboto ng mga kilusang-layko sa bansa lalo na ang tinatawag na mga mandated church
organizations. Ihihinto niya ito sa aking palagay sa lalong-madaling panahon. Bagamat
ang Batikano sa Roma ay may panawagan sa bawat niyang nasasakupan na maging
politically neutral na walang ikakampanya na iboto o huwag ibotong mga
kandidato, maaari namang itong gawin sa pribadong pamamaraan. Upang pigilan ang
sa anila ay napipintong despotiko, anarkiya at mestisong maka-Kaliwang
gobyerno ni Duterte, o anumang paninindigan nito taliwas sa mga turo at
doktrina ng Simbahan, gagawan nila ito ng paraan regardless kung pantal lang at
hindi bakukang ang maging resulta nito sa balota. Iboto man o hindi si Digong
ng mayorya sa milyong naka-poncho na mga pilatong totoong dahilan ng trapik
nang dumating sa bansa si Pope Francis noong Enero. Kung hindi lang naging
sunod-sunuran ang mga tao sa paanyaya (o pagpilit?) ng Simbahan na dumalo sa
Papal Visit, e, di sana ay hindi nagka-trapik at malamang hindi nakapagmura si
Digong!
Sa
Second Plenary Council (PCP-II) na pinagtibay ng mga pari at layko noong 1992,
bagama’t walang clear cut na strategic action kung papaano ito isasakatuparan,
hinihimok ang aktibong partisipasyon ng mga mananampalataya sa bawat halalan na
makilahok sa mga aksyong pulitikal. Ang pahayag na ito ay malinaw na bukas sa
lahat ng pinaka-malayang interpretasyon. Kaya nga, may ilang grupo ng layko na
binibigyang kahulugan ang hamon na ito na hanggang sa hayagang pagkampaya pabor
o laban sa isang partikular na kandidato sa ngalan ng kanilang organisasyong
pansimbahan. Pabor ako dito. Sinasabi na ang Simbahan na binubuo ng mga
mananampalataya ay maaring manghimasok sa prosesong elektoral sa mga
“extraordinary” situation. Sa pagpapalalim dito sinasabi sa PCP-II na, “This
happens when a political option is clearly the only one demanded by the Gospel.
An example is when the presidential candidate is clearly bent to destroy the
Church and its mission of salvation ...” (Underscoring, mine) Nag-umpisa na
marahil ang mga indirect, subtle at subliminal na panawagan na huwag iboto si
Digong sa hanay ng kaparian at hayagan naman sa mga layko. Ang tanong,
magkaka-igi kaya ito gayong karamihan sa mga pari at obispo ay kampante na lang
sa mga kagalingang espiritwal at pangangalap ng pondo sa kanilang kawan at takot sumawsaw sa mga maiinit at kontrobersyal na
panlipunang usapin? Mangyayari kaya ito kung marami sa mga pari at obispo ay
nahumaling na sa luho na kanilang tinatamasa sa mararangya nilang palasyo’t
kumbento sa piling ng kanilang mga bagets at poging sakristan? Pero tiyak ko,
sa Enero 2016 matapos ang taunang pulong ng konseho ng CBCP ay magpapalabas ito
ng isang Circular Letter na naka-ugat sa Pastoral Exhortation on Philippine
Politics na maglalaman ng mga panawagang akin nabanggit. Katulad ng dati,
sundin man ito ng mga mananampalataya o hindi, magiging bahagi ng mga pastoral
na gawain ng Simbahan partikular sa Lenten program nitong Alay Kapwa na
ipatutupad sa lahat ng parokya at ecclesial communities sa bansa.
Sa
tingin ko, sa kabila ng lahat ay may malaking tsansa pa rin si Digong na maging
pangulo. Ito ay kung hindi siya madadaya o hindi ka naniniwala na panghihimasukan ng CIA ng Amerika
at/o ng Ministry on State Security ng Tsina ang ating eleksyon. Kung naniniwala ka
na totoong sa mga botante lang talaga nakasalalay ang kapasyahan ng halalan at
walang foreign intervention o ng mga institusyon mismo ng gobyerno kagaya ng mga Korte. Pero sakaling manalo siya, sana ang mga boboto sa kanya o ang mga
kamag-anak ng kanyang mga taga-suporta specially those all out to defend him ay
huwag bigla na lang bumulagta sa kalye, matapos likidahin ng mga death squad ng
Palasyo mula lamang sa paratang na hindi dumaan sa hukuman o due process. Na ang extra judicial execution ay
katanggap-tanggap sa ngalan ng paglutas ng karumal-dumal na krimen, kahit na
kamag-anak natin mismo ang salarin. Gagawin tiyak niya ‘yan. Kahit si Digong ay
patuloy na hindi maging sensitibo sa kalagayan ng mga kababaihan at
ipagpapatuloy niyang ipagmamalaki na siya ay maraming kabit at magiging lucrative
business ang funeral services sa kanyang administrasyon. Kambal na isyu na
pinuntirya nina Gabriela party list representative Emmie De Jesus at Bishop
Emeritus Oscar Cruz kamakailan. Kapag nangyari ito, kailangang maging handa ang
mga tinatawag ng mga kampon ng kanyang mga karibal na “Dutertards” at patuloy na
suportahan ang kanilang inihalal at huwag nila itong iwanan sa ere kahit sila
ay tuligsain ng oposisyon, mga human rights advocate sa hanay ng civil society
sa bansa at sa buong daigdig. Kabilang ang Simbahang Katoliko kahit na hindi ito talimain ng mga mismong miyembro nito.
Uulitin
ko, hindi na dapat patulan ninumang pari o obispo si Duterte maliban na lang
kung ibig nilang bumaba sa kanyang lebel. Walang pangulo at walang obispo na
makakaahon sa atin sa ating kinasasadlakan ngayon. Marami ng pangulo at obispo
ang nabuhay at namatay, nagkasala at napatawad, pero ganito pa rin tayo. Dahil
sa tanging sa pagsasa-Diyos at/o eleksyon lamang sumasalig ang marami sa atin. Pagkatapos
ng panahon ng halalan, bumabalik lamang ang maraming botante sa pagiging “dakilang
miron”. Kung gusto na rin lang natin na hindi sumunod sa batas kagaya ng mga
ginawa (at ipinagmamalaki pa) ni Digong sa mga pinaghihinalaang kriminal sa
Davao, sakaling siya ay matalo, bakit hindi natin subukan ang armed militancy o
resistance na kanyang pangungunahan para kunin ang political power imbes na
umasa tayo sa wala sa halalan? Joke. Seriously, dapat ay hindi double standard of justice ang kanyang ipatutupad.
Ang kuwento nina Mayor Duterte at Bishop Soc ay patikim pa lang sa marami pang
uusbong na elekseryeng papatulan ng intrigue and rating-driven at AC-DC media na
impluwensiyado din ng mga mamayamang negosyante at pulitiko na daluyan ng ating kantiyaw, pangagalaiti,
katatawanan at iba pang mga kabalbalan hatid ng halalan. Mga kababawang tanda
ng ating patuloy na pagiging politically immature…
----------
(Photo: Googleflick)
